Ik heb de afgelopen dagen het woord verwondering met me meegenomen. Ik verwonder mij over het los zijn in mijn kinderen, over hun lijven, over hoe volgend ze zijn aan hun lijf. Ik zie ze dansen, huppelen, allerlei bewegingen maken, uitspattingen, ze doen gewoon. Spontaan. Het is heerlijk om te zien. Ik ben blij dat ze dat zo doen. En met name de jongste kan zo helemaal in verbinding zijn met lijf, handen, fantasie. Een fantastische wereld om te observeren. Ik heb rust, zitten, stilte nodig om me te kunnen verwonderen. Want dan kan ik om me heen kijken. Dan zie ik de dingen, soms klein, pas goed. Niet wanneer ik race, haast, druk doe. Als ik me verwonder voel ik helemaal. Ik voel vaak ontroering, leven, thuiskomen. Meestal gepaard met tranen.
tijdloos
in verbinding
helemaal hier zijn
opgaan in het moment
ontwapenend
0 reacties